- မေန႔က ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ ဆုိတာေလးနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ေရးျခစ္ခဲ့မိတယ္။ ဒီေန႔အထိအဲ့ဒိအေၾကာင္းဆက္ေတြးေနရင္နဲ႔ ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕ အေနခက္ေအာင္ကူညီကသူမ်ား စာအုပ္ေလးကုိ ထပ္ဖတ္ခ်င္တာနဲ႔ ဖတ္ေနရင္းက ထပ္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လုိ႔ ေရးလုိက္ဦးမယ္။ ဆရာႀကီးကေတာ့ ဘုရားေဟာတဲ့ေရာဂသုတ္ကုိအေျခခံၿပီးေရးထားတာ။ လူေတြမွာ ေရာဂါႏွစ္မ်ဳိးရွိတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ တစ္ခုက ရုပ္ေရာဂါ၊ ေနာက္တစ္ခုက စိတ္ေရာဂါ ။ လူေတြမွာ က်န္မာေရးေကာင္းတဲ့လူဆုိ တစ္ႏွစ္လုံးဘာမွမျဖစ္တာမ်ဳိးရွိတယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ သုံးႏွစ္ စသည္ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်န္းေနသူေတြရွိတယ္။ သက္ေသျပလုိ႔လည္းရတယ္ေပါ့။ အရွင္ဗာကုလမေထရ္ဆုိရင္ အႏွစ္တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္လုံးဘာေရာဂါမွမျဖစ္ဘူးလုိ႔ဆုိပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါၾကေတာ့ (ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္)ေတြကလြဲရင္ ပုထုဇဥ္လူသားတုိ႔ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္ေနၾကတယ္။ နာရီပုိင္းမီးႏွစ္ပုိင္းေလးေတာင္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ လူဟာ လုိခ်င္မႈေတြမ်ားတယ္။ ေတာင္းတမႈေတြမ်ားတယ္။ အဲ့ဒိအရာေတြကုိ ရေအာင္လည္းလုပ္ၾကတယ္။ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္လုပ္ရင္နဲ႔မရလာရင္ စိတ္မေက်နပ္မႈေတြျဖစ္တယ္။ ကုိလုိခ်င္တာကုိ မရဘူး မလုိခ်င္တာၾကေတာ့ရေနတယ္။ အဲ့ဒိအခါ စိတ္ပ်က္တယ္။ စိတ္ေရာဂါေတြျဖစ္တယ္။ ကုိလုိခ်င္တာမ်ဳိတစ္ျခားလူရသြားရင္လည္း အဲ့ဒိလူကုိ မေက်နပ္တဲ့စိတ္၊ မနာလုိ၀န္တုိတဲ့စိတ္ေတြျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔တုိင္းလူတုိ႔လႈရွားေနၾကတာဟာ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ ပုံေဖာ္ခ်င္တာေတြေၾကာင့္ လုပ္ေနၾကတာမ်ားတဲ့အတြက္ စိတ္စိတ္ေရာဂါေတြက အစဥ္အျမဲႏွိပ္စက္ေနတာကုိ ခံေနရတယ္။ လူေတြဟာ ကုိယ့္ထက္သာမနာလုိစိတ္ေတြေၾကာင့္ တစ္ျခားလူတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ထက္ ေအာင္ျမင္တယ္။ ေက်ာ္ၾကားတယ္ဆုိတာသိရင္ ၀မ္းမသာႏုိင္ဘူး မုဒိတာမပြားႏုိင္ဘူး။ မုန္းတိးတဲ့စိတ္ေတြပြားေနတယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာမၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသအုိးေတြေပါက္ကြဲၾကတယ္။ တစ္ခါက စိတ္ေရာဂါအထူးကုေဆးရုံႀကီးကုိေရာက္သြားတယ္။ ဆရာမေတြေျပာတာက အရူးၾကမ္းရင္ ကုရပုိလြယ္တယ္။ ယဥ္ယဥ္ေလးရူးေနရင္ေတာ့ ကုဖုိ႔ပုိခက္တယ္တဲ့။ ကၽြေတာ္တုိ႔က ရူးသြတ္ျခင္းဆုိတာ အဲ့ဒိေဆးရုံကုိသြားကုရေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ေနမွ ရူးတယ္ထင္ၾကတာကုိး တကယ္ေတာ့ လူေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသလုိမ်ဳိးကိေလသာေတြကုိ မပယ္သတ္ရေသးသမွ် ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် စိေရာဂါေတြျဖစ္ေနရဦးမယ္ဆုိတာပဲ။ အဲဒိေရာဂါမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ေဆးဆုိတာဘယ္မွာလဲ၊ ေဆးရုံဆုိတာဘယ္မွာလဲ။ အခုန ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့တယ္ေနာ္။ ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ ေတြဆုိရင္ေတာ့ ဒီေရာဂါမ်ဳိးမျဖစ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ေလ။ ဒါဆုိရင္ရွင္းပါတယ္။ အဲ့ဒိရဟႏၱာေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒိေရာဂါမျဖစ္ေတာ့တာလဲ့ဆုိတာသိရင္ရပါပီ။ ေဆးလည္းရွိတယ္။ ေဆးရုံေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ေတြ ဘာေၾကာင့္စိတ္ေရာဂါမျဖစ္ေတာ့တာလဲဆုိရင္ ေလာဘ ေဒါသစတဲ့ ကိေလသာတရားေတြ ကုိပယ္သတ္လုိက္လုိ႔ပဲ ။ ကိေလသာက ေရာဂါပုိးပါ။ ပယ္သတ္လုိ႔ရတဲ့တရားက ေဆးပါ။ အဲ့ဒိေရာဂါပုိးေတြကုိ ျမတ္စြာဘုရားထုတ္ေဖာ္ထားတဲ့ သတိပဌာန္တရားဆုိတဲ့ေဆးေတြ၊ မဂၢင္ရွစ္ပါးဆုိတဲ့ေဆးေတြနဲ႔ ပယ္သတ္လုိက္မယ္။ ဘယ္မွာသြားကုရမလဲဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာက တည္ေထာင္ထားတဲ့ ဓမၼရိပ္သာဆုိတဲ့ ေဆးခန္းေတြမွာသြားေရာက္ကုစားရမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေနာ္။ ဘယ္ေရာဂါမဆုိ ဆရာေကာင္းမွ တကယ္ေပ်ာက္ကင္းပါတယ္။ မိမိရဲ႕စိတ္ေရာဂါကုိ ဆရာေကာင္းရွာၿပီးကုပါ။ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းနဲ႔ႀကဳံလုိက္ရင္ အဲ့ဒိစိတ္ေရာဂါေတြေျပာက္ကင္းႏုိင္ပါတယ္။ ေဆးေကာင္းေတြေတာ့ရွိပီးသားပါ။ ဒီေဆးက ဗုဒၶဘာသာကပဲ ေပးႏုိင္တယ္လုိ႔မဆုိလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကေပးတဲ့ေဆးပဲသိတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကပဲေဖာ္ထုတ္ထားတာေတြ႔လုိ႔ပါ။ အျခားေသာဘာသာေတြက ေဖာ္ထုတ္ထားတာမ်ဳိးေတြ႔ရင္ ေဖာတ္ထုတ္ေပးပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိေလသာပုိးေတြကုိ သတ္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ေဆးမဟုတ္ရင္ေတာ့.................ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေနေသးရင္း ရူးေနၾကဦးမွာပါ။ ဒါက ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ ဆုိတာ ဆရာႀကီးနႏၵာသိန္းဇံရဲ႕စာအုပ္ေလးကုိမွီညမ္းၿပီး အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီးမွ်ေ၀တာပါ။ ဒိထက္က်ယ္ျပန္႔တဲ့အျမင္မ်ဳိးရခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ အေနခက္ေအာင္ကူညီၾကသူမ်ားစာအုပ္ကုိဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကုိလႈိင္း
No comments:
Post a Comment